سلام آقا!

شب از نیمه گذشته است و نسیم خنکی که دارد از زیر پرده توری پنجره می خزد روی چشم های خسته ام، صدای مناجاتی را آورده با خودش، که حتم، از مسجد محل، بلند است. صدا، هوایی ام کرده است و یادم آورده است مناجات های سحرهای حرم امام رضا (ع) را و 
فکرم را کشانده است به شما و مناجاتی که لابد، همین حالا، در گوشه ای از همین زمین با حضرت معبود دارید...
قربان عبادتتان آقا؛ که به برکتش، زمین و آسمان پا برجاست و خدا به واسطه اش می نازد. به فرشته های دل خور از خلقت بنی آدم؛ که الم اقل لکم انی اعلم غیب السماوات و الارض  و تبارک الله از وجود شما، که غیبت آسمان است و زمین؛ و خوشا به حال آن ها که (یومنون بالغیب ) هستند و خوشا به حال ما که ایمان داریم به شما، آقای غایب از نظر!